Vraag en antwoord met Tom Lash
Geplaatst op
Zaterdag 1 december. Het Punt geeft de microfoon aan een geboren Hagenees. Onder Voorbehoud, dat wel. Want zo heet de show van de 24-jarige cabaretier Tom Lash. Hèt talent dat al op zijn 18e in de finale stond van het grootste cabaretfestival van Nederland, met voorgangers als Guido Weijers, Ilse Warringa, Brigitte Kaandorp, Theo Maassen en ook de uit Almelo afkomstige Herman Finkers. Zijn show is door het Overleg Kleine Theaters Overijssel (OKTO) aangemerkt als ‘Talent’, en wordt daarom mede mogelijk gemaakt door de Provincie Overijssel. Maak kennis met dit grote talent aan de hand van een vraaggesprek dat Inge (Het Punt) met hem had.
Inge: Waar kunnen mensen je van kennen?
Tom: Van de radio! Ik heb een jaar lang een wekelijkse column gehad op NPO Radio 2 en ben al een aantal jaar de vaste invaller voor Pieter Derks op NPO Radio 1.
Inge: Op 18-jarige leeftijd stond je in 2012 als finalist in de Cameretten, de verkiezing en kweekvijver voor cabaret-talent. Hoe heb je dat ervaren? En heb je daar iets van geleerd?
Tom: Ik heb daar alles geleerd. Op het moment dat ik meedeed wist ik eigenlijk niet eens hoe groot en belangrijk het festival was. Ik wilde gewoon eens een keertje buiten Den Haag optreden, en begreep dat je dan feedback kreeg van mensen die het wel al konden. Alleen toen belandde ik ineens in de halve finale. Ging ik met een regisseur aan mijn programma werken en mocht een half uur spelen in het Oude Luxor in Rotterdam, voor 750 man publiek. En toen tot mijn nog stommere verbazing kwam ik in de finale. Nieuwe Luxor. 1500 man. En daar zat ook nog een finalistentour aan vast van 50 theaters. Toen besloot ik: Oké, als ik op mijn 18e zonder dat het echt de bedoeling was de finale van het grootste cabaretfestival van Nederland heb gehaald, dan moet ik hier maar eens meer tijd en aandacht in gaan steken.
Inge: Heb je het als druk ervaren dat inmiddels succesvolle cabaretiers je zijn voorgegaan in de Cameretten?
Tom: Op dat moment dus eigenlijk niet, omdat ik niet meedeed met het idee dat ik moest winnen (of überhaupt verder dan de selectieronde komen). Later heb ik me wel gerealiseerd dat het best bijzonder is dat zo veel grote namen op diezelfde plek als ik begonnen zijn.
Inge: Wat maakt jou uniek als cabaretier?
Tom: Ha! Dat is een lastige om zelf te beantwoorden. Zonder gelijk al mijn collega’s af te branden denk ik dat ik in mijn materiaal net een laagje dieper ga dan veel anderen. Ik ben niet geïnteresseerd in nóg een keer vertellen wat anderen al gedaan hebben (ja winkelen met je vriendin is niet altijd leuk, ja mannen en vrouwen zitten anders in elkaar, ja Mark Rutte heeft nog steeds geen vriendin, alleen dat weten we nou wel). Ik probeer iets te maken wat er echt nog niet is. En ik hou ervan om een beetje te schuren. De zaal tegen de haren in te strijken.
Inge: Waarom heb je gekozen voor de titel ‘Onder voorbehoud’? Sommige lezers zouden kunnen denken dat het daarom niet zeker is of je show wel doorgaat.
Tom: Puur om PR-medewerkers in de stress te laten schieten haha. Nee, het gaat uiteindelijk om met welk voorbehoud je altijd naar elkaar, naar elkaars woorden en daden, moet kijken. Wat dat voorbehoud is, valt niet zo in één of twee zinnen uit te leggen. Gelukkig heb ik een voorstelling gemaakt om dat duidelijk te maken. Maar de voorstelling gaat door, hoe dan ook!
Inge: Wat wil je bereiken met je voorstellingen? En in het bijzonder, wat wil je bereiken met ‘Onder voorbehoud’?
Tom: Uiteraard is een belangrijk doel mensen aan het lachen maken. Maar ook mensen aan het denken zetten. Ik vind het leuk om mensen in hun denkbeelden een beetje aan het wankelen te brengen. Je komt als het goed is bij mij met minder zekerheden de zaal uit dan dat je er mee inging.
Inge: Had je (als Hagenees) wel eens gehoord van Vroomshoop? Of een van de andere dorpen in onze gemeente Twenterand? Zo ja, waarmee? Zo nee, heb je je ingelezen in de plaats/omgeving waar je gaat spelen?
Tom: Het bevestigt wel weer heel erg het stereotype van de arrogante Randstedeling als ik nee zeg hè? Maar ik had er nog nooit van gehoord, sorry! Ik lees me wel altijd in! Zo ga ik de hele voorstelling bij iedereen in het publiek me afvragen of het stiekem Alberto Stegeman met een of ander siliconen masker is. Ik lees me sowieso altijd in over de plaatsen waar ik speel, en probeer indien mogelijk op de dag zelf nog even een lokaal krantje door te nemen. Altijd leuk om daar op terug te kunnen komen.
Inge: Wat kunnen Twenteranders verwachten van je voorstelling? En waarom mogen ze die niet missen?
Tom: Misschien wordt het zo nu een dan een beetje ongemakkelijk, misschien ga ik wat dingen aansnijden die je niet wilt horen. Maar als je er voor open durft te staan belooft het een ongelooflijk interessante, mooie en leuke avond te worden. Eentje die je niet alweer na het applaus vergeten bent. Daarnaast is het natuurlijk leuk om over 10 jaar, als ik ook 36 Carré in 2,5 uur tijd uitverkoop, te kunnen zeggen ‘Ja die hebben wij nog gezien toen er op de avond zelf nog kaarten beschikbaar voor waren.’